مدح و مرثیۀ امام حسن مجتبی علیه‌السلام
گر چه در مظلومیت احساس غربت می‌کنیم می‌رسد از راه، روزی که قیامت می‌کنیم می‌رسد روزی که می‌سازیم، صحنت را حسن! بعد از آن درباره‌اش هر روز، صحبت می‌کنیم از مزارت گَردِ غم یک روز، جارو می‌شود خاک‌های روی آن را مُهر تربت می‌کنیم ما حصارِ ظلم را از دورِ قبرت می‌کَنیم زائرانت را از این دیوار، راحت می‌کنیم عاقبت یک روز، از درگاهِ "باب القاسمت" پرچـمِ گـنـبدْ طلایت را زیـارت می‌کـنیم عاقبت یک روز، رو به گنبدت می‌ایستیم دست بر سینه به تو عرض ارادت می‌کنیم لـذتِ بـوسیـدنِ دستِ ضریحـت را حسن با تـمام ساکـنان عـرش، قـسمت می‌کـنیم ما برای روضه خوانی بین جمع زائران در حرم هر روز، یک مداح دعوت می‌کنیم در حـیاطِ صحنِ تو آنقدر، سینه می‌زنیم بعد از آن در سایه سارت استراحت می‌کنیم در میانِ کـوچۀ بغـضِ تو هیئت می‌زنیم در عـزای مـادرت ذکر مصیبت می‌کنیم بغض کردن از غریبی مزارت کافی است می‌رسد روزی که آخر ترک عادت می‌کنیم می‌رسد روزی که ما در سرزمین مادری از ظهورِ حضرت مهدی حمایت می‌کنیم |